O Pancho tiña un ollar tristeiro, eu chegaba a casa e non saía a esperarme, acongoxabame velo así, sen forzas...o andar coxeaba....parecía un velliño...eu non podía mirar para él porque me cortaba a vida...entraba correndo e pechaba a porta para non ver o seu sofrimento..
Fai uns días levamolo o veterinario e estivo ingresado...tiña moita febre....
Agora xa esta de volta e ainda que non e o de antes....xa ven onda min a sobarme..xa se pega a Tula ...xa come ..xa esta millor.....
....O Pancho e a Tula son os nosos cans...... viñeron de lonxe ..
2 comentarios:
que bonitos son!!
son os mellores do mundo!!!
e aber se algun dia cousa que xa dudo teñen mini tulos!!!
Esse panchinho bonito!!
Publicar un comentario