A pintora esboza o que pode ser o seu último cadro......quere enchelo todo él dunla luz,da que ela carece,escápaselle das mans...esa luz que ela precisa para pintar vaina deixar inpresa na sua obra
branco sobre branco......siluetas desdibuxadas......amandose...un amor q xa non pode ser, q xa hai tempo...q o frio das palabras quedas,absorvéronnos.....non teñen que decirse.. perderon a luz...nunha noite sen lúa...nunha noite escura.....buscáronse e non se atoparon...seguían xuntos polo costume ou quizás porque tiña medo non atopar as sabas quentes.cando o seu corpo tiña o frío do inverno.........
Tristeza de amor......un xogo cruel
No hay comentarios:
Publicar un comentario