domingo, 19 de enero de 2014

Poesía sen rima

Non borrarei
ni
ningún
dos
sentimentos
que bulen
na miña testa.

Aínda que non escoite
violas
cítaras
 ou violíns...

Aínda que
xa sexa
a dona
dos brancos cabelos.
.
Aínda que as enrugas
marquen
no meu rostro,
o reflexo
do paso do
tempo.

aínda que nesta poesía
non existan
pareados
nin cuartetos
Nin tan sequera
un pequeno
terceto encadeado....

Escribo
para min..
na noite silenciosa,
esta poesía sen rima.....

Escarabanando

O papel en branco
ten as palabras
agochadas…
é preciso
coller as lentes
en 3D
para atopalas
palabras rebrulidas
..
Hoxe é inverno
e ollo a escarabana
a través da porta
de cristal
feita de aluminio lacado..
Dicía miña nai:
Nena está escarabanando
e a min sabíame ese
nome...
Aínda me sabe,
a duzura..a sorriso, 
a pan de millo..

Aínda que a porta
de madeira...
xa non é
de madeira.
Aínda que as chancas
de madeira
xá non teñen

brasas que as quenten....

Eu sigo
vivindo no alén....
e sego
soñando
que escarabana..



sábado, 4 de enero de 2014

Da noite

Soña a noite.
Soña o silencio
da noite.
Soña a quietuude
da noite...

Lembra as noites
ao pé
da lareira
na casa
dos avós...

A nena daquela
non presentía
a noite
de invernía
que envolve o
día..

A nena daquela
non sabía...

jueves, 2 de enero de 2014

Fálame na miña língua

Fálame na
miña lingua...
senón
síntome extrana...
non  recoñezo
as palabras..
convértense
en nomes
que non din
que non ulen
que non saben..

Fálame na
miña lingua
senón
os soños
voarán,
xa non soarán
os violíns
que trae
a choiva
disfrazada
de gris marengo..

Fálame na
miña lingua
senón
as bolboretas
do frío
asentáranse
nas nosas vidas
e so se oirá
o silencio

Fálame na
miña lingua...