O mar da terra sen mar

Nunca saberei
dese mar
que naceu
na terra
sen mar

Nunca poderei
mergullarme
buscando
o camiño
perdido.

Nunca atoparei
o silencio
dos meus versos
no baleiro
dese mar
parido
pola
terra sen mar..

So verei
o reflexo
da auga
que
quixo ser
espello.

Poesía sen rima

Non borrarei
ni
ningún
dos
sentimentos
que bulen
na miña testa.

Aínda que non escoite
violas
cítaras
 ou violíns...

Aínda que
xa sexa
a dona
dos brancos cabelos.
.
Aínda que as enrugas
marquen
no meu rostro,
o reflexo
do paso do
tempo.

aínda que nesta poesía
non existan
pareados
nin cuartetos
Nin tan sequera
un pequeno
terceto encadeado....

Escribo
para min..
na noite silenciosa,
esta poesía sen rima.....

Escarabanando

O papel en branco

ten as palabras

agochadas…

é preciso

coller as lentes

en 3D

para atopalas

palabras rebrulidas

..

Hoxe é inverno

e ollo a escarabana

a través da porta

de cristal

feita de aluminio lacado..

Dicía miña nai:

Nena está escarabanando

e a min sabíame ese

nome...

Aínda me sabe,

a duzura..a sorriso, 

a pan de millo..

Aínda que a porta

de madeira...

xa non é

de madeira.

Aínda que as chancas

de madeira

xá non teñen

brasas que as quenten....

Eu sigo

vivindo no alén....

e sego

soñando

que escarabana..

Da noite

Soña a noite.
Soña o silencio
da noite.
Soña a quietuude
da noite...

Lembra as noites
ao pé
da lareira
na casa
dos avós...

A nena daquela
non presentía
a noite
de invernía
que envolve o
día..

A nena daquela
non sabía...

Fálame na miña língua

Fálame na
miña lingua...
senón
síntome extrana...
non  recoñezo
as palabras..
convértense
en nomes
que non din
que non ulen
que non saben..

Fálame na
miña lingua
senón
os soños
voarán,
xa non soarán
os violíns
que trae
a choiva
disfrazada
de gris marengo..

Fálame na
miña lingua
senón
as bolboretas
do frío
asentáranse
nas nosas vidas
e so se oirá
o silencio

Fálame na
miña lingua...

Do vento

Do vento

Xa barrín

as follas

do carballo

aterido.

Daquela 

so

algunhas

veñen

e

van

danzan

levadas

polo vento

bícanse

sorrín

viaxan

cara 

a 

liberdade....

Do esquecemento

.....Desaparecen nomes
pouco a pouco

lentamente..

Necesito atrapalos
para pechalos
na caixa
da memoria

....Desaparecen as palabras
sen elas non son...

Anphilocos

A auga
o lume,

a terra, 
o aire.

Anphilocos
agardando
por min..
a auga é
o meu elemento

So falta que
veña buscarme,
atoparnos e
fundirnos...

Eu son Anphilocos....